Ապալոնը ծաղրում է սիրո աստված Կուպիդոնին, և Կուպիդոնին հանեց երկու նետ, սեր ծնող, որով նա խոցեց Ապոլլոնի սիրտը, մյուսը` սերը հանգցնող, որով խոցեց գետերի աստծո դստեր` հավերժահարս Դափնեի սիրտը: Բայց ոսկեգանգուր Ապոլլոնին տեսնելուն պես Դափնեն քամու պես հեռու փախավ նրանից. չէ՞ որ սիրո աստծո արձակած` սերը հանգցնող նետը խոցել էր նրա սիրտը: Ապոլլոնը շտապեց նրա հետևից: Ուժերը լքում էին Դաճնեին, և նա խնդրեց իր հրիը Պենևին որ օգնի նրան։ Բայց ոսկեգանգուր Ապոլլոնին տեսնելուն պես Դափնեն քամու պես հեռու փախավ նրանից. չէ՞ որ սիրո աստծո արձակած` սերը հանգցնող նետը խոցել էր նրա սիրտը: Ապոլլոնը շտապեց նրա հետևից: Այս խոսքն ասելուն պես կեղևապատվեց նրա քնքուշ մարմինը, վարսերը` տերևներ, իսկ ձեռքերը, որ կարկառված էին դեպի երկինք, ճյուղեր դարձան: Ապոլլոնը գրկեց դափնեծառ դարձած Դափնեին։ Եվ Դափնին կամացուկ սոսափեց իր սաղարթախիտ ճյուղերը և, իբրև համաձայնության նշան, խոնարհեց իր կանաչ կատարը:
Վերլուծություն
Ապալլոնը շատ էր սիրում Դափնեին և նույնիսկ երբ Դափնեն վերածվեց ծառի, նա չդադարեց նրան սիրելը։ Եվ վերջի վերջո Դափնեն խոնհարեց իր կանաչ կատարը, իբրև համաձայնության նշանտ։
Թումասյան Լիանայի բլոգ 